Historie

selecteer een jaar

In de inmiddels al behoorlijk gegroeide historie van de Alzheimer rally ziet u, door hierboven een jaartal te selecteren, een overzicht van de uitslagen per klasse, een korte info over de rallydag, een verslag van de rally, gemaakt door een deelnemer en natuurlijk een fotoverslag van de rally.

Om een beetje in de stemming te komen adviseren wij u om hieronder het inspirerende verslag over de 9e editie van de Alzheimer rally te lezen van Tonny Hollander, zij reed samen met haar bestuurder Jetze Visser in de zeer bijzondere Austin Healey 100S uit 1955.

Veel lees en kijkplezier.

Tekst: Tonny Hollander

Na een leuke DHC-dag een poosje geleden, vroeg Jetze of ik nu een keer echt mee wilde op een rally waarvan hij de naam even kwijt was... Ik zoek bij tijden al naar een navigator in mijn eigen leven, omdat ik de richting op mijn levensweg soms al behoorlijk lastig vind, en het vaak meer vind lijken op een Gamma project (doe-het-zelf) en het zien van een "Mr. Beanfilm" met af en toe het spel "Mens erger je niet", dan op een helder uitgestippelde reis.

Dus dat al gewend zijnd, dacht ik: leukkkk!!! Verdwalen weet ik inmiddels hoe dat moet, dus kom maar op!!

Me vasthoudend aan Loesjes wijze raad heb ik volmondig 'ja' gezegd. Jetze kon zich nog steeds niet herinneren hoe die rally nou ook al weer heette, maar dat mocht de pret niet drukken... "Jaaaa... nou weet ik het", zei hij. "Het is de Alzheimerrally". Prachtig! Ook nog een rally voor een goed doel. Twee keer zoveel pret. Met een leuke symboliek: rijden voor mensen voor wie het leven ook niet zo logisch en helder is. En de rallyrijders die ook geen idee hebben waar ze heen geleid gaan worden, en ook het spoor af en toe bijster zullen zijn.

Weer bepakt met alle uitrusting die belangrijk kon zijn voor onderweg zijn we op pad gegaan. Ze gaven wel wat kans op buien ...ach... dat zal wel wat meevallen dachten we... We waren met de witte auto van Jetze zonder dak en met het stuur aan de verkeerde kant (mijn beschrijving). Volgens Jetze zijn beschrijving waren we met de Healey lOOS (dit voor de mensen die meer uitleg nodig hebben dan de mijne). De rally startte vanaf het zo goed als nieuwe van der Valk Hotel in Apeldoorn. Locatie was prachtig. Aantal deelnemers best groot in mijn beleving. Een parkeerplaats vol met oude auto's.
De direkteur, Philip Scheltens van de Alzheimer- stichting, vlagde iedereen weg en Bert van den Dool vertelde bij ieder equipe een leuk aanmoedigend verhaaltje.
Er was weer keuze uit 3 klasses: Expertklasse, (Dat duurt nog even zal ik maar zeggen), Sportklasse ("Vandaag maar weer es heel hard langs de sportschool gefietst" zou Loesje zeggen) en de Toerklasse. We reden in de toerklasse ... Dat was al een hele toer. Met nummer 257. Start: Als één na laatste. Vond ik wel een strak plan. Konden we ook anderen niet hinderen in hun rit.

Voor de start was er een kraam met heerlijke Bossche bollen. Mmhh daar alleen al zou je de rally voor rijden. Het rallyboek zag er schitterend verzorgd uit. De route tot de middag, konden we alvast intekenen. En toen was onze start. 1e deel was Bol - pijl. Zou handig zijn als ons leven ook zo was: na 250 meter rechts, bij de rotonde links enz.. Daarna een stuk met pijlen kortste route. Persoonlijk vind ik dat een super leuk onderdeel.

Afijn, het was een prachtige ochtend en wij genoten van de rit. Met zijn drieën hartstikke druk bezig zijnde: Jetze die zocht naar letters, met zijn voeten de pedalen als pianotoetsen bedienend, en met zijn handen het stuur totaal duizelig makend. De auto die erg zijn best deed om de instructies van zijn baasje te volgen, zich waarschijnlijk soms ook afvragend: "Wat wil je nou? Ik snap het niet meer." En ik druk bezig wegjes zoeken, verborgen geheimen ontrafelen, het liniaaltje voor de 10e keer weer zien te zoeken die ik op wonderbaarlijke wijze steeds wist te laten ver­dwijnen, tijd in de gaten houden, richtingaanwijzer spelen op grotere wegen omdat de auto met pensioen was op dat vlak. Afijn, 1 groot feest, met steeds weer gejuich na het vinden van letters. Het blijft leuk. De TC's deden we super. Steeds ruim op tijd aanwezig. Tussen de middagwas er een goed verzorgde lunch, waarna het volgende routeboek in ontvangst genomen kon worden.

Buienradar zei dat er behoorlijke buien zouden komen. Mmhhh je moet niet alles geloven wat een ander zegt dachten we. Nouuuu in dit geval had de online weerprofeet behoorlijk gelijk. Links van ons kwamen zonder blokkades, wegomleggingen, route­ controles of doodlopende wegen, donkere wolken strak recht onze kant op. Die over­ troffen alle deelnemers qua kortste route. Met regenpak aan, en gewapend met Friese paraplu stonden we paraat om de bui te pareren.

Met een voorruit zonder ruitenwissers en beide een bril op, wat maakt dat er in totaal 4 kanten nat kunnen worden, was dit een leuk extra spelelement. Onze handen waren nu geen richtingaanwijzer, maar ruitenwisser om toch door alle HR ++ thermopane beglazingen nog iets van de weg te kunnen vinden. Gezegd moet worden dat het meeste inderdaad naast ons is gevallen, maar ik kan je verzekeren dat als we shampoo hadden meegenomen we nog nooit zo schoon gewassen waren. De auto was ineens veranderd in een soort ligbadje en onze kleding was nog natter dan de regenpakken van buiten. De paraplu hees ook de witte vlag en liet het ook voor gezien. Ik vond het puur avontuur, ware romantiek en top plezier. LEVEN!!

Sommige paadjes waren een heerlijk modderbad geworden. Jetze grijnzend en schaterend tijdens het driften in de blubber, en zelfs de auto genoot. Soort dirty dancing voor de auto. Jammer dat er geen tijd was om met zijn allen even lekker te badderen, maar nee. We hadden een mission die niet impossible was, dus alle hens aan dek en met volle kracht vooruit. We zullen doorgaan, want vluchten kan niet meer. Het laatste deel eindigde weer met bol-pijl. Wat een prachtig avontuur, met 3 gemiste of foute letters, en een snelheidsboete (tja, niet iedereen kan ons bijhouden) waren we toch nog 17e geworden van de 58 deelnemers.

Na een ongelofelijk, niet te filmen, uitgebreid, overheerlijk diner (met veel keuzestress wat te kiezen) was de prijsuitreiking en een prachtige speech van Anouk den Braber en Philip Scheltens (de direkteur van de Alzheimerstichting) over wat zij als team doen op het gebied van Alzheimer.

Ik was geraakt door de passie en bevlogenheid waarmee zij hun waardevolle missie vormgeven. Het was weer een mooie dag. Een dag waarop veel rallyrijders met hun navigatoren "van de straat" op straat waren, die vast en zeker moe maar voldaan hun wiegje in zijn gaan stappen, en de Alzheimerstichting die met een prachtig bedrag weer mooie dingen kan gaan doen.

Dit alles zou niet hebben kunnen plaatsvinden zonder de ongelofelijke inzet en passie van het organisatiecomité: Frans Diepeveen (voorzitter), Martin Roosenboom (secretaris), Jan de Beus (penningmeester) en de vele, vele vrijwilligers die deze dag tot een feest hebben gemaakt, met een dikke toef slagroom en aardbei erop... Chapeau!!!!

Er zijn slechts 50 in productie genomen 100S-auto's gemaakt, met de hand gebouwd.